Amper zag ik wat er om mij heen gebeurde. Mijn wereld beperkte zich tot de ruimte van mijn oude trouwe Beetle met daarbuiten nog 1 of 2 meter. Meer zicht was er niet. Rustig reed ik met de andere auto’s op, mijn stuur stevig in handen. Zo moet ze zich steeds vaker voelen, dacht ik. Mist. Amper zicht. Helemaal op jezelf teruggeworpen. Stuurloos, dat ook. “Alsof ik er niet meer bij hoor,” zei ze van de week toen ze voor de zoveelste keer belde om haar gedachten te checken. Om de klok terug te draaien en weer zelf te kunnen sturen. Geen dames – “oh, ze zijn lief hoor” – die je uit bed bellen om de dag te starten of meehelpen in de huishoudelijke zorg. “Ik kan het toch weer zelf?”
Zo moet het zijn als de wereld kleiner wordt door dementie. Ik kom thuis en ons logeetje en ik proberen elkaar in half Engels/half Nederlands te vertellen hoe het weer was bij haar en bij mij. Hoe omschrijf je stortbuien? “No, there was no shower…” Een douche, dat is een prachtig beeld. Je kunt er onder staan en er onder vandaan. Bijna altijd. Zo lang je nog kunt sturen en je weet om te gaan met de druppels in je leven.
