De beelden zijn vreselijk. Huilende kinderen, getild door hun vader die vanuit een wanhoopspoging de rivier oversteekt in de hoop op een menswaardiger leven.
Water heeft voor mij altijd een symbolische betekenis gehad. Water is het leven of, zoals de oude filosoof Heraclitus ook gezegd schijnt te hebben ‘Alles stroomt, niets blijft.’ Je stapt nooit 2x in dezelfde rivier, nog zo’n uitspraak. Water laat ons zien dat het leven blijft veranderen.
De paus wast op Goede Vrijdag voeten van vluchtelingen als teken van gastvrijheid. Ooit werd water gekozen als symbool van wassing van zonde, een handeling op weg naar een nieuw leven, schoon en rein. De doop is met water ontstaan. Mozes waadde het volk door de zee naar een bevrijd land.
Wat gaat er door die vader heen? Hoe wanhopig moet een mens zijn om dit te wagen, met zijn gezin? Ooit hebben we oorlogsvluchtelingen ontvangen met applaus. Met tienduizend aanmeldingen bij het Rode Kruis. We genoten van de lach van opluchting.
Op weg naar een bevrijd land?
Hoe willen wij hen ontvangen?
