Wij mensen zijn reizigers, onderweg geworden wie wij zijn op een reis langs ervaringen. Wij zijn een tijdelijk verhaal, we zijn op weg naar morgen. Op de tussenstop van vandaag vinden we vragen: Welk leven wil ik leiden? Zorg ik goed voor mezelf? Welke keuzes maak ik en op basis waarvan? Vragen die ons kunnen bezighouden, die kunnen knarsen en schuren.
We rennen door terwijl we ondertussen eigenlijk de vragen wel voelen tikken. Door met de vragen aan de slag te gaan en onze ervaringen onder woorden te brengen, onze gedachten en gevoelens te benoemen, definiëren wij ons zelf. We scheppen een beeld van ons zelf. We worden ons nog bewuster van wie we zijn, wat we willen en nodig hebben. Ons innerlijk speelveld wordt daardoor groter en dat geeft een gevoel van vrijheid, van zelfvertrouwen en zelfrespect. Er ontstaat een realistischer zelfbeeld van waaruit we handelen, ontmoeten, van waaruit we er in de buitenwereld zijn. Dit ben ik, dit is mijn stem. Meer is er niet, maar minder ook niet.
‘We hebben een zelfbeeld nodig om de zin van ons eigen leven te kunnen ontdekken en met dit leven verder te kunnen.’
Peter Bieri, filosoof en schrijver van o.a. ‘De nachttrein naar Lissabon’ (als Pascal Mercier).
We zijn onderweg, maar waarheen… Bieri zou zeggen ‘er is een vermoeden van een richting van ons leven’. In dat vermoeden kunnen en durven leven vraagt een realistisch idee van leven en samenleven. Elke dag stelt ons vragen, brengt ons nieuwe ervaringen. Hoe we daarmee omgaan, hoe we ons het leven als het ware toe-eigenen, dat is een kunst op zich.
