Wat het is, ik weet het niet, maar een kerstboom aanschaffen, dat lukt niet meer zo. Sinds een paar jaar versier ik ons huis met boeketten en kaarsen. Dit jaar ontdekte ik in het kerstarchief een doosje lampjes en ik maakte mijn kerstboom.
Op kerstavond aten we met tien Syriërs. We ‘weten’ van elkaar dat we belangrijk voor elkaar zijn. Het is een bepaald gevoel, zo’n diep gevoel van binnen.
Deze week las ik Ode aan de liefde van de Franse filosoof Badiou. Een kunstenaar in het op een andere manier belichten van de werkelijkheid (lees filosofie). Liefde tussen partners ziet hij als een nieuw begin. Er is niet langer sprake van individualiteit, maar ook niet van versmelting. Mensen zijn samen Twee (Badiou) en zien samen iets anders, iets nieuws. Liefdesrelaties zijn uniek.
Deze liefde is niet te vergelijken met de liefde die gaat over andere relaties dan liefdesrelaties. Maar waarom de gedachte niet naar me toe getrokken? Als kans om míjn werkelijkheid anders te belichten? Is het niet zo, dat we sowieso als mens van elkaar kunnen houden? Dat we door deze liefde een band kunnen voelen die uniek is, nieuw in zijn soort waardoor we samen anders de wereld in kijken? Zo’n existentieel project (Badiou) waarbij het niet gaat om een ‘welbegrepen eigenbelang’ maar om iets wat daaraan voorbij gaat?
In de kringloopwinkel stond een grote vaas. Een witte vaas met welvingen. Een stoere vaas waar nu de kerstlampjes in liggen en omheen vallen. Naast de tafel waar we aten stroomt deze glazen vaas over van licht. Mijn kwetsbare maar krachtige vaas is gevuld.
Toen we op kerstavond samen zaten, straalden we als vrienden met een liefde van diepe verbondenheid.
“Liefde is de mogelijkheid om bij de geboorte van de wereld te zijn.” (Badiou) Daarom houden we allemaal zo van liefde.
Een goed nieuw jaar!
Ria Pool Meeuwsen
