Stenen van leven (column)

schommel, klein, la scuola, academie voor levenskunst

Mijn moeder wordt vergeetachtig. Dementie is het containerbegrip. Onrust, verdriet en verwarring is de dagelijkse realiteit.

Gisteren was ik bij een afscheid van een medewerker. Hij ging met pensioen. “Iedereen is onmisbaar,” is wat hij merkte toen hij een jaar geleden uitviel door ziekte. Dat stak hem, bekende hij eerlijk. Hij had het niet verwacht. En hij kon het niet geloven. Met zijn enorme interesse voor geschiedenis gaf hij ons een verhaal waarmee hij liet zien, dat niemand onmisbaar is. Dat elke gebeurtenis, elk feitje en ervaring voortkomt uit wat er was. Ze zijn gebouwd op de stenen van daarvoor. Misschien soms onzichtbare stenen, maar ze zijn er. Ze zijn het fundament van later.

Voor mijn moeder zijn herinneringen levenselixers. Het zijn de drankjes die haar voeden om het heden gekleurd te houden. Het heden dat snel vervaagt, ook na drie keer opnieuw vragen. Dat elke dag bevochten moet worden omdat het zo onzeker maakt, zo angstig en onvoorspelbaar.
Een levenselixer heeft geneeskundige eigenschappen, is soms magisch, leert wikipedia mij. Mijn moeder drinkt gulzig. Verhalen vertellen over toen houdt haar levendig. En ze geeft mij stenen, zij vult mijn fundament.