Deze week zag ik een documentaire over mensen met een lichte verstandelijke beperking en hoe de eis van zelfredzaamheid vanuit de overheid hen klem zet. Van de buitenkant goedgebekt, van binnen onzeker en niet in staat om in de snelheid – en ratrace – van onze steeds meer gedigitaliseerde samenleving zonder hulp hun plek te vinden. ‘Wij horen er toch ook bij?’ zei één van hen. Zembla gaf een podium om hun stem te laten horen.
Ik hoorde deze week een verhaal over een ernstig zieke man. Hoe de diagnose kanker hem bij zijn lurven greep. Hoe hij na de eerste dreun zichzelf opraapte en besloot om verder te leven.
Deze week kreeg ik een foto van een deelnemer van de door ons georganiseerde scratchdag, de jaarlijkse sing-in. Met de Ipad op haar schoot zat ze doodziek stralend in haar ziekenhuisbed te genieten van de reportage. Dankzij de aandacht van vriendin en Stichting Ambulance Wens was ze er bij.
Een telefoontje met een lieve vriendin maakte mij duidelijk hoe hard ze afgelopen jaar heeft gewerkt om haar leven op rails te krijgen. De tol was groot. Doodmoe klonk haar stem. Ze beloofde rust te nemen. Morgen staat ze weer.
We kunnen geraakt worden door verhalen van anderen. Dat betekent niet dat we ze daadwerkelijk kunnen pakken. ‘Ik weet precies hoe je je voelt,’ vind ik een onzinnige uitspraak. Ons verplaatsen in de ander is een hele kunst, maar tot in essentie ervaren wat de ander beleeft, dat zal nooit lukken. De ander is de ander in al zijn of haar grootheid. Met een eigen vader en moeder, met zijn of haar eigen plek in het gezin, met een eigen DNA. Het verhaal is van de ander en dus niet van mij.
Verhalen van anderen helpen ons wel om ons eigen verhaal te scherpen. Om buiten ons denkkader te kijken en ons af te vragen: hoe zou ik dat doen? Ben ik zo moedig om mijn stem te laten horen? Ben ik in staat om na zo’n enorme dreun weer op te staan? Verhalen van anderen zorgen voor nieuwe gedachten en daarmee voor een rijker denkkader. Verhalen van anderen geven ons een breder beeld op leven – als we er werkelijk voor open staan.
Ook The Passion helpt ons, ook al is het een verhaal over een man van lang geleden, in een andere context, in een andere tijd. Ook dit is een verhaal waarin we onszelf kunnen spiegelen en bevragen: wanneer voelde ik me in de steek gelaten? Wat betekent afwijzing in mijn leven? En bij duisternis, hoe sta ik dan weer op?
Dit weekend viert een klein deel van ons land op een religieuze wijze pasen. In nog meer huizen is het ontbijt geelgekleurd, zijn de eieren versierd en de lammetjes van boter. We geven pasen een andere kleur, de kleur van de lente, van een nieuw begin.
De verhalen van de zieke man, de stralende vrouw, de verstandelijk beperkte jongen en van de vermoeide vrouw zijn verhalen uit deze tijd. Het zijn verhalen van hoop. Deze mensen laten mij zien dat ik elke dag opnieuw kan beginnen. Ik hoef niet een jaar te wachten totdat het weer pasen is.
Fijne paasdagen.
