Het huis wordt leeggehaald. Het begint met dierbare fotolijstjes en knuffels, samen zeker vijftig in getal. In haar nieuwe woning wordt mijn moeder omringd door herinneringen waar haar geheugen nog bij kan, en soms niet meer.
Geschiedenis, het is actueel in mijn leven, maar op dit moment ook in onze samenleving. Zwart-blank, wit, straatnamen, beelden van helden van weleer… Er wordt geruzied: wat kan nog gezegd worden en wat niet meer, welk beeld is van jou en wat hoort bij mijn geschiedenis? Gaan we het beeld vernietigen of laten we het staan, omdat het deel uitmaakt van ons verleden?
Vergelijk dit alles met persoonlijke geschiedenissen. Als we naar onze jeugd kijken, als we weten dat onze omgeving voortdurend verandert, hoe geven wij het leven vorm? Welke mentale beelden leven we en leefden we? Welke verhalen vertelden we, welke woorden kozen we en hoe is dat nu? Zijn de beelden van toen nog adequaat, kloppen ze überhaupt? Waar hebben we ze omgevormd? Waar zijn we anders gaan praten, gingen we op zoek naar nieuwe woorden omdat de beleefde wereld van toen een andere, nieuwe kleur kreeg in het nu, en dus daarom vroeg?
Welke woorden geef jij nu aan jouw bestaan?
Het huis is bijna leeg. Het verdriet van mijn moeder is groot. Soms wordt een mens ruw verplaatst, zo ruw dat het niet meer goed lijkt te komen. Opnieuw zal onze moeder op zoek moeten gaan naar woorden om zichzelf te begrijpen. Al zal ze er steeds minder vinden.
Ria Pool Meeuwsen
foto: kunst in de Biënnale 2017, Venetië
