Leven als een koffer

koffer, la Scuola, academie voor levenskunst
Vandaag lees ik teveel.

Ik lees de krant. Sla wat over maar kan niet om gedoe heen. Mensen raken ontheemd, stuurloos. Zoekend, pochend, schoppend, verlangend dwalen velen rond. Ontelbare vluchtelingen, mentaal en fysiek.
De schrijver Dimitri Verhulst zei in een interview: “Koffers van instellingskinderen worden nooit definitief neergezet. Altijd weer zou daar die avond komen waarop een partner zei dat het niet aan jou lag, maar aan jouw verleden, dat je nooit echt had geleerd om samen te leven, het was je allemaal vergeven.”
Alsof de wereld instellingskinderen heeft gebaard. De aarde is een mierenhoop waarop velen een thuis zoeken. Hun koffer heeft nog geen plek gekregen.

Alleen al die paar pagina’s zoveel leed. Verdwaalden, vluchters, thuislozen in welke vorm dan ook. Wie vindt er rust? Is het inderdaad ‘ik tegenover jij’? Kunnen we werkelijk samenleven?

Ik kom tot bezinning en sla de krant dicht. Laat ik niet alles op één hoop gooien. Dé wereld bestaat niet, zoals dé samenleving niet bestaat. Het is een aanduiding voor ontelbare individuen en hoe al die mensen hun leven beleven ligt genuanceerd. Ook mijn beleving telt. Tijdens het lezen een optelsom van negativiteit, maar sta ik stil bij wat mijn leven werkelijk is, dan is het zoveel meer. Zeven kleuren heeft de regenboog en nog veel meer dan dat zijn de kleuren in mijn leven. Ik zie betrokken mensen, harde werkers om de samenleving leefbaar te houden. Moedige mensen die hun stem laten horen bij onrecht. Ik zie kunstenaars in allerlei vormen die de wereld met schoonheid kleuren. En laat ik dat woord maar gebruiken, ik zie liefde in onze gezamenlijke publieke ruimte. Verbondenheid, menslievendheid.

Los van dit alles… dat er mensen zijn die zich ontheemd voelen, die hun koffers nooit rust kunnen geven, dat raakt. Dat raakt me diep. Zal er in hun leven ooit een moment komen dat ze hun plek vinden. Dat de koffer neergezet kan worden, dat het leven goed is zoals het is?

Er zit iets fundamenteels ongelijk in onze wereld. Het is er. Het bestaat. Maar het is niet alles.

illustratie: koffer expositie Pollie Gregoor, kunstenaar