‘Onderweg’ is verkocht. Het mannetje met de boeken, de filosoof zoals mijn geliefde hem noemt, hield mij sinds augustus in zijn greep. Toen stond hij alleen te zijn tussen de andere kunstuitingen in het klooster van Wittem. En wellicht dat mij dat raakte, een houding van hulpeloosheid. Zijn alleen-zijn met gebogen hoofd. ‘Geef me een aai over mijn bol, leg een arm om me heen, kijk naar me.’
Of was het de herkenning? Hij stond op een stapel boeken met op zijn hoofd eenzelfde vracht. Wat sjouwen we allemaal met ons mee in ons leven? Wat is daarvan wijsheid en wat zijn oude gedachten die niet meer kleuren bij hoe we nu ons leven leiden? Welke woorden ben ik bang om kwijt te raken – ik vouw toch niet voor niets de hoekjes om? Heb ik ze nodig om overeind te blijven… Welke bladzijdes leg ik weer in de plooi, kan ik voorgoed terugbuigen? Zie ik daar een boekenlegger? Ben ik dan niet verder gekomen dan dat? En waarom valt mij dat ene kleine rode boekje zo op, dat daar, dat bovenste, op die grote dikke pillen?
Onderweg is verkocht. Wat rest is een foto. De kunstenaar nodigde me uit om afscheid te komen nemen met een goed glas wijn voordat de tentoonstelling werd ontbonden. We zijn toch in de buurt. Ik denk er over na en besluit om niet op de uitnodiging in te gaan. Het is niet nodig. Sommige beelden blijven lang op ons netvlies – en sommige té lang. Bij mij zijn dat beelden van hulpelozen. Ze maken iets in mij los, ze schudden mij door elkaar. Nee, het is geen last. Het zegt wel iets, over mij. Onderweg is onderweg. Alleen het beeld al heeft me veel gebracht.
Het beeld is van de Belgische kunstenaar Pollie Gregoor.
