De zon valt op het schilderij. “Kijk,” zegt mijn partner, “hoe de zonnebloem wordt opgelicht. Die kleuren!” Elke keer weer worden we verrast door het licht. Hoe de schaduw door onze kamer wandelt en samen met het zonlicht accenten zet. De natuur is nooit hetzelfde, dus ook niet haar aanwezigheid in ons huis en leven.
Even daarvoor las ik hardop de krant. Over een gezin dat bij de vliegramp was omgekomen en het dorp dat samen rouwt. Ook Ernst Jansz, bekend van Doe Maar, was als dorpsgenoot betrokken geraakt. Tijdens de herdenkingsceremonie zong hij over het leven dat voorbij gaat: “het wordt nooit meer als het was, nooit meer”.
Gisteren, tijdens het begeleiden van een huwelijksceremonie, kwam dit ook even aan de orde, het terugkijken. Ooit hebben we het paradijs van onze jeugd verlaten. We dachten goed op weg te zijn, omdat we ‘oud en volwassen waren’, maar we stonden pas aan het begin. Elke dag zet zijn eigen accenten en daarmee is vandaag anders dan gisteren. “Het wordt nooit meer zoals het was.” Bij het verlaten van het paradijs dachten we het kunstje te kennen, maar elke dag weer ontdekken we wat het leven van ons vraagt. Gebeurtenissen en ontmoetingen dagen uit om antwoord te geven. Struikelend door het leven leren we omgaan met licht en schaduw.
Dankzij de zon en het spel van het licht zagen we vanmorgen dat deze dag iets nieuws te bieden heeft. Wat dat betreft helpt de natuur. Ze laat ons zien, dat de dingen die voorbij gaan niet tot kaalslag hoeven te leiden. Mensen gaan niet dood om een reden. Hun sterven kunnen wij wel betekenis geven, in het heden. Nieuwe ontmoetingen en mogelijkheden, andere accenten in ons leven, zo zal elke dag zich opnieuw laten zien. Het leven neemt en het leven geeft. Elke dag is anders en kan ons in die zin verrijken.
En soms janken we om dat wat weg is.
foto: schilderij Kees Kieft, Kampen (1979)
