Vanmorgen ontdekte ik de invloed van zon op mijn leven. Niet dat het een geheel nieuwe ervaring was, zeg ik nu, maar soms heb je gedachten die binnenkomen alsof je ze voor de eerste keer beleeft. Alsof je dan pas wakker wordt. De diepblauwe lucht, de stralen die door de vitrage gefilterd de slaapkamer binnenvielen, ze maakten me een kilo lichter. Het leven lijkt ineens zoveel makkelijker, zoveel rijker.
Afgelopen weekend verzorgden we een bezinningsweekend in Zuid-Limburg, het Toscane van Nederland. Op een plek waar geloof in het hogere en het aards bestaan elkaar ontmoeten, spraken we met deelnemers over keuzes en andere lastige onderwerpen. Pittige gedachten die we in alle rust afpelden, oppoetsten en hertaalden. Tussen de bedrijven door verwende de keuken ons met streekgerechten, Italiaanse pasta en wijn om het goede leven in al haar vormen te eren.
In de werkruimte keken drie misdienaars mee. Twee zongen vroom hun lied en de derde durfde het aan om uit de band te schieten, de vrolijke Frans van het stel. Voor mij een kloppend beeld van hoe ik het rijke roomse leven met al haar symboliek en rituelen ervaar. Of, zoals een katholieke huisvriend van mijn ouders zei: ‘Vier het leven en leg af en toe verantwoording af.’ Zo heel anders dan hoe ik als kind mijn protestantse wereldje aanschouwde, een wereld van doordacht leven, leefregels en zorg voor de ander.
Kundera schreef in 1985 het boek ‘De ondraaglijke lichtheid van het bestaan.’ De titel heb ik nooit kunnen vatten. Voor mij is ‘lichtheid van bestaan’ niet alleen een idee, een droom, maar ook een beleving waarin hemel en aarde elkaar raken. Een beleving van geaard zijn, dansend als een vlinder. Van gemak om het leven te nemen zoals het komt, van zonnestralen die verwarmen ook al is het winter. Van een ervaring van het goede. Helaas worden dit soort gedachten geregeld ingewisseld door lastige, zware en soms sombere gedachten. Alsof ze wedstrijdje spelen om mijn aandacht.
Misschien verlang ik teveel naar een onwerkelijk leven, naar een hemel op aarde met een eeuwigdurende staat van lichtheid, van geluk zoals sommigen dat noemen. Naar een samenleven waar het goede bereikbaar is voor iedereen.
Bij mij thuis hoorde ik ook de uitdrukking ‘Geniet van alles en behoud het goede.’ Ik weet niet of dit de invloed was van de huisvriend, het voelde als niet-protestants. Als spelen met het leven. Laat ik deze uitspraak maar vasthouden, als het kan een aantal dagen. De zon zal mij helpen, begrijp ik uit de weerberichten.