Omdat we te vroeg in de filmzaal zijn, kijk ik een kwartier lang naar een beeld van licht en woorden, Anni Felici.
We zijn op tijd en hebben onze favoriete plekken ingenomen, de achterste rij in het kleine filmhuis waar vrijwilligers met elkaar gemoedelijk professioneel een bedrijf runnen. Mijn bier van deze zomer, het Texelse Goudkopje, staat op de grond voor mij. De nootjes krijgen we sinds kort in een klein schaaltje, zo één van onze moeders toen het plotseling mode werd om met een lepeltje pinda’s in een eigen klein schaaltje te doen. Geen gekraak meer tijdens de film, alle storende elementen zijn ingeschat en geëlimineerd.
Het gezin in de film lijkt ook zo te leven. Hij bepaalt wat er gebeurt en gaat voornamelijk zijn eigen gang. Zij laat het gebeuren en stemt haar leven op hem af. De kinderen kijken toe, de oudste filmt met een na veel zeuren gekregen camera. Wat zijn ouders denken, dat kan hij niet vastleggen – ook al denken we dat dat wel kan. We denken gedachten van anderen te kennen. We adopteren ze en stemmen daar ons handelen op af. Dat dat een verkeersinfarct van gedachten kan opleveren, een verstikkende brij aan emoties, smog-achtige toestanden van miscommunicatie, daar balen we vervolgens van. En meestal is de ander de schuldige.
Het jongetje kijkt, schouwt en filmt zijn herinnering. Hij wandelt blijmoedig rond en kiest zijn eigen shots. … Totdat de vader gaat spreken en open vertelt over zijn liefdesleven. Zijn affaires laat de buitenkant van de schijnbare gelukkige wereld barsten en het kind weet zich geen raad. Met Italiaanse emoties scheldt hij zijn ouders uit en verdwijnt in het water. Rotouders!
Eenmaal op het droge is het leven veranderd. Droog constateert het kind dat de ouders eindelijk aandacht hebben voor hem in plaats van voor zichzelf. Je ziet hem glimlachen. Ze hebben hem gezien. Dat hij daarvoor het paradijs van zijn jeugd moest verlaten, dat realiseert hij zich jaren later. Anni Felici, gelukkige jaren. Zo zal hij terugkijken. In het moment zelf bleek de werkelijkheid genuanceerder.
Nog voor het eind licht voor mij een mobieltje op. Een schijnwereld, alles wat stoort elimineren.
