Lefje | Echte woorden

Pascale Simons

Op een doordeweekse maandagmiddag in chique de deur uit. Dat is verwarrend: meestal wordt er dan gewoon gewerkt. In Utrecht zijn wij te gast bij een etentje voorafgaand aan de première van de ‘mozaïekfilm’ Lotus: een aaneenschakeling van kleine portretjes vol eenzaamheid en liefde. Het is onze eerste filmpremière, da’s dus ook al verwarrend. Chris Zeegers speelt een hoofdrol en vertelt over zijn betrokkenheid bij Lotus, terwijl wij met andere gasten het Indisch buffet wegwerken. Kauwend luisteren we ook naar regisseur Pascale Simons, net als Zeegers ondervraagd door René Mioch die aan het slot van het dineetje door onze gastheer ‘meneer Mikok’ wordt genoemd. De verwarring neemt toe. Waar is de echte wereld, vraag ik me stilletjes af.

Met een vrijpostige knofloop- en kerrywalm om ons heen lopen we met het gezelschap naar de schouwburg voor een mooie zomerse premièreavond. Wie naar binnen wil moèt over de rode loper, geflankeerd door flitsende fotografen en zoemende cameramannen. Weer een stap verder in de onwerkelijke wereld van glamour en cinematografie. De verwarring bereikt een hoogtepunt als we moeten wachten tot Ronald Giphart en partner goed op beeld en film zijn vastgelegd: terwijl we stilstaan word ik door enkele fotografen gespot als een celebrity waarvan ze even de naam niet weten. ‘Vaag bekend’ is in zo’n setting blijkbaar genoeg.

Het is ook buitengewoon onwerkelijk om in de zaal pal voor de acteurs en actrices te zitten – Georgina Verbaan, Birgit Schuurman, Chris Zeegers, Nasrdin Dchar – en dezelfde lui voor je op het scherm in een rol te zien veranderen. Je wilt de film geloven en moet ze dan echt vergeten! Wat echt is wordt steeds ingewikkelder. Maar de film gaat boeien, met indringende verhaaltjes over contact, liefde, vriendschap, en vooral over eenzaamheid. “Ik ben dankbaar, echt dankbaar, dat ik dit verhaal, dat ik zo belangrijk vind, heb mogen maken en met de wereld kan delen,” vertelt Pascale Simons na afloop. Deze zinnen recht uit haar hart krijgen een klaterend applaus. Echte zinnen, iedereen voelt het. Ik klap uitbundig mee en word klappend weer mens onder de mensen.

De parkeergarage is ouderwets vies en smoezelig.
Terug van weggeweest.

Dit Lefje is een paar jaar geleden gepubliceerd. We maakten toen kennis met Pascale Simons. Zaterdag heeft zij tijdens de opening van het nieuwe seizoen van La Scuola haar film ‘Lotus’ ingeleid en na afloop ging zij in gesprek met de aanwezigen. Wederom viel zij op door haar oprechte manier van spreken. Dit Lefje is een ode aan Pascale en daarmee een ode aan allen die de moed hebben zich te laten zien: vrolijk, kwetsbaar, stevig, onderzoekend. Daarmee trek je anderen over de streep om niet te schromen: vertel wie je bent en wat je écht bezig houdt.