Heb jij ook het idee dat in de herfst alles – buiten jezelf om – afsterft? Het groen verbleekt, schrompelt ineen en verdwijnt. Kastanjes en eikels bedekken als rijpe vruchten de grond. Kinderhanden weten er nog een tweede leven aan te geven, maar na een paar zielloze dagen op de kast, met lucifersstokjes doorboord, zijn ook deze verdwenen. Om me heen wordt het stiller en stiller. De vrolijke vogels zoeken het zuiden en fazanten en hazen weten zich in hun winterverblijf beschermd voordat de nachtvorst hen raakt. Het lijkt alsof de aarde stil staat – zonder mij.
In de laatste zomerstralen liep ik door de tuin van ons hotel. Meer om mij heen kijkend dan naar dat wat voor mijn voeten lag. Blijkbaar voelt een mens in zo’n situatie dat het opletten is geblazen. Nog voordat mijn voet het kleinood zou vermorzelen, stond deze stil, nee, bleef deze hangen in de lucht. Voor mij op de grond, tussen duizend geelbruine takjes, zag ik kleine gele bollen. Ik bukte en bewonderde het nieuwe leven.
