“Ik wens ook jou een mooie dag morgen. Het wordt een stralende dag!” mailde mijn collega. Morgen begeleidt ze in mijn plaats de uitvaart van een mensenkind, amper vier weken oud.
Er zijn van die dagen waarvan je zegt ‘dit zijn heilige dagen’. Dagen waarop je geen andere afspraken wilt, die niet ingevuld mogen en kunnen worden door andere bezigheden dan wat op die dag centraal staat. In mijn situatie is dat de sterfdag van mijn zus. Al zeven jaar houd ik deze dag vrij om met familie door te brengen. Ik reis dan af naar het ouderlijk huis en van daaruit vertrekken we richting de begraafplaats. Nee, het is niet bij voorbaat een zware of verdrietige dag. Met de familie de herinnering delen, het even bij elkaar schuilen, het zijn momenten die troost geven en eigenlijk ook veel energie. Zo’n moment draagt je.
Maandag hebben ik met de ouders en mijn vervanger de dag voorbereidt. Mijn lieve moeder waarschuwde me toen het verzoek binnenkwam: “Zo kort na het overlijden van papa, is dat wel verstandig.” Waarop mijn man bemoedigend zei: “Het is werk he.” Hij hielp mij met deze uitspraak. Mijn band met deze ouders is sterk, omdat we meer hebben meegemaakt dan dit. Het bericht van overlijden kwam behoorlijk binnen. En toch, onderscheid maken tussen dat wat in mijn inner circle gebeurt en dat wat daar buiten ligt, dat helpt mij om er voor anderen te zijn. Ik ben blij te merken dat ik ik me ook in dit soort gesprekken als mens laat raken. Ook al staan deze mensen verder van me af, ik voel me betrokken op hun verdriet.
De ouders sms’ten me net: “Het wordt een mooie viering.” Een dag van verdriet en ook van delen. De ouders gaan hun inner circle vertellen wie de kleine was toen ze met hem samenleefden in al die ziekenhuisdagen toen niemand op kraamvisite kon komen. “We willen dat ze kennismaken met hem.”
Er zijn van die heilige dagen, dagen waarop je je laat dragen…
