Joep Dohmen verzorgt 7e levenskunstlezing

Joep Dohmen, La Scuola

“Zijn wij van binnen zoveel rijker, welvarender geworden als aan de buitenkant? Wij kunnen niet meer terugvallen op klassieke vormen van gemeenschap. Misschien nog het gezin als laatste haven in een harde wereld. Hoe moeilijker het alledaagse leven wordt, des te meer wordt het leven gezocht in hebbedingetjes. Het neo-liberalisme leert ons niet hoe we goede van kwade kunnen onderscheiden.
Levenskunst is al een hele oude filosofie. Het komt bij de Grieken vandaan. De mens is een eindig wezen en weet dat van zichzelf. Hoe kunnen we daarmee omgaan, hoe kunnen we samen een goed leven leiden? Hoe kan filosofie toegepaste filosofie worden, als vriend, partner, burger? Levenskunst als bildung. Hoe kunnen mensen het leven toe-eigenen, een zinvol leven leiden? Ik noem drie polen: autonomie (jezelf leren kennen, je speelruimte en oordeelsvermogen), betrokkenheid en het feit dat we tragische wezens zijn. Hoe goedbedoeld, dingen kunnen misgaan.
Het wezen van zelfzorg is dat het een relationele ethiek is: vanuit jezelf met anderen in het leven staan. Waarom maken mensen zoveel problemen over vluchtelingen terwijl we zo welvarend zijn. We hebben geen antwoord meer. Onze samenleving is een samenleving van individuen. Er is geen gemeenschappelijke oriëntatie. Over hoe we de gemeenschap inrichten, daarover heerst onzekerheid en verdeeldheid. We hebben geen zelfvertrouwen meer in onze eigen gemeenschap. We zijn op hol geslagen als vluchtelingen naar Nederland komen.”

Dit is een lang citaat uit de levenskunstlezing van Joep Dohmen, uitgesproken op 19 maart 2016 in Delft. De gehele lezing is te beluisteren