Wat lichamelijke akkefietjes zaten me dwars. Ze volgden elkaar op, haalden elkaar in. Ik keek met verbazing naar mijn lijf. Wat me snel duidelijk werd, was dat ik niet naar de huisarts wilde voor de zoveelste kuur. Eén van de kwaaltjes had onlangs antibiotica nodig om bestreden te worden en dat wapen was me te heftig om nog een keer in te zetten. Bovendien, wat was er nu écht aan de hand?
Ik vertrouw mijn vrienden en één van hen had kennisgemaakt met een acupuncturist. Soms kan ik rigoreus in mijn keuzes zijn. Niet langer dralen, zuchten en steunen, uitflooien en googelen… Ik ga iets doen, er op af.
Klanten kunnen ook zo mijn praktijk binnen komen. “Ik weet het niet hoor, maar ik loop er al lang mee. Het kan zijn dat ik een deurtje verder moet, maar dit leek me een goede stap.” En we raken in gesprek…
Gisteren las ik een prachtige reactie van een filosoof op een kritische opmerking uit zijn omgeving, die ik herken: “Je bent teveel met denken bezig.” Nee, het denken gebeurt. Maar waar zijn we ons bewust van hóe we denken, wat we denken en of dat denken juist is, klopt? Tijdens de cursus Eigenwijs die ik geef, zei een deelnemer: “Wij zitten hier en dat vind ik eigenlijk genant. Het is een luxe om de tijd te nemen om na te denken over je leven.” Waarop een ander zei: “Denken is geen luxe, maar broodnodig om in balans te blijven.”
Soms zijn zaken niet met denken op te lossen. De Oosterse geneeskunde gunt mensen levensenergie. Stromend, zonder blokkades. Ook vanmorgen doen de naalden hun werk. Ik lig en overdenk mijn leven. Mentaal heb ik de nodige blokkades opgeruimd. Energetisch kan ik nog wat hulp gebruiken. West ontmoet Oost. Om in balans te komen.
illustratie: Marc Quinn, Biennale Venetië
