Eigenlijk weet ik niet wat ik wil schrijven. Ik weet alleen dat de column mij raakte en dat ik dacht: hoezo?
“Het is een verhaal dat niet bang is om emoties en persoonlijke groei ruim baan te geven: hoe je je angsten en kinderachtige nukken kunt overwinnen, en in laatste instantie altijd voor de liefde moet kiezen. Ik vind dat inmiddels geen sentimentele onzin meer. We gaan immers een tijd tegemoet waarin zulke keuzes er weer toe doen.”
Aldus Hans Beerekamp in zijn NRC-column n.a.v. de tv-serie A’dam E.V.A.
Stel dat Beerekamp gelijk heeft. Dat we ‘voor de liefde kiezen’ geen sentimentele onzin meer vinden en dat we een tijd tegemoet gaan waarin zulke keuzes er weer toe doen. Wat hebben we dan al die tijd zitten te slapen! Wat hebben we dan met elkaar in een hopeloos ei geleefd, een leeg ei waaruit alle warmte verdwenen was. Waar de essentie niet werd beleefd. Een lege huls. Wat zijn we ongelooflijk hard geweest, voor onszelf en elkaar als liefde sentimentele onzin was… In wat voor een koude kille samenleving hebben we al die tijd gebivakkeerd?
Stel, Beerekamp heeft gelijk. Wat een belofte, wat een hoop proef ik in zijn column. We gaan een tijd tegemoet waarin ‘kiezen voor de liefde’ er weer toe doet. Het optimisme van de liefde straalt als een ouderwets straalkacheltje, het snort en bromt van genoegen. Ik voel de warmte, het ongrijpbare wat mij toevalt. De liefde. Wat snakken we er naar.
foto: Carel Willink, MORE