Het duurt niet eeuwig

schommel, klein, la scuola, academie voor levenskunst
De laatste tijd was ik nogal bezig met mezelf. Eerlijk is eerlijk. Het afgelopen jaar met al haar events nam me behoorlijk in beslag. Ik merkte dat ik in een soort waas leefde. Toen ik onlangs in de auto op weg was naar een klant en de dikke mist de weilanden verborg – de groene vlaktes waar ik zo van geniet – zag ik het voor mijn ogen ontstaan. Ik leek alleen op de snelweg. De witgrijze wereld omhelsde mijn wereld.
Al een tijdje leef ik samen met de dood. Zichtbaar aanwezig en in en om mij heen hoorbaar in verhalen. Het idee van eindigheid raakt vertrouwd, maar zit ook dwars. Soms kijk ik huiverig naar de toekomst, zie grote en kleine beren, en op zo’n moment vraag ik me af wat de zin is van ons menselijke geploeter, van dat nietige bestaan. ‘Alles van waarde gaat voorbij’ is op dat moment de meest treurige gedachte.

Gisteren at in bij mijn schoonmama. Ik stond amper binnen en Tafeltje-dekje belde aan met de dagelijkse maaltijd. Even later deelden we de vers gemaakte erwtensoep met roggebrood en spek. Een portie voor één kan blijkbaar genoeg zijn voor twee. Haar favoriete kwark vulde de laatste gaatjes.  Gezellig samen eten, genieten van elkaar en de zorg van anderen – mijn schoonmama eet streng zoutloos en ik heb nog nooit zo’n lekkere kruidige soep gegeten – hoe lichtverteerbaar kan het leven zijn.

‘Alles dat van waarde is in het leven, is te ingewikkeld om in regels te vangen. Je moet altijd zelf nadenken. Als je weet hoe je goed moet eten, weet je ook hoe je moet leven: als een wezen dat een dier is, maar tevens zijn verstand kan gebruiken. Dat weet hoe het van iets kan genieten en dat alles zijn tijd, plaats en ritme heeft. Dat ook weet dat alles wat goed is niet eeuwig duurt. De maaltijd is een keer op, het leven gaat voorbij. Alleen als je dat helemaal accepteert, kun je er ten volle van genieten.’

Julian Baggini, een Britse filosoof, gebruikt eten als metafoor voor leven. Hoe we ons eten klaarmaken, welke al dan niet verantwoorde producten we daardoor gebruiken, wanneer we wat eten op welk moment etc. etc., het zijn de keuzes die we maken die bepalen wie we willen zijn. Ons leven is een leven van ups en downs, zichtbaar en onzichtbaar, zwaar op de maag of lichtverteerbaar, zoutloos of kruidig, samen of alleen… Geen enkel boek kan het ons leren. Het zijn ervaringen en gedachten die ons levensverhaal kleuren, die het leven betekenis geven. Het zijn de keuzes die we maken. Vanavond maar eens aan denken, als ik hutspot kook. Hopelijk smaakt het naar meer…