Geboorte

SONY DSC

Weet je wat mij zo raakt? Dat er mensen zijn die vluchtelingen schrijven: “Ik ga voor je baby alles regelen. Dat betekent jullie krijgen kleren, speelgoed, kinderwagen…”. Dat een aanstaande vader met amper geld deze liefdevolle boodschap krijgt, dát raakt me. Er is iemand die begrijpt dat zijn leven nu niet makkelijk is, die begaan is met hem en zijn zorgen. Die hem en zijn gezin een plekje gunt op deze soms idiote wereld.

In de krant las ik over een klein meisje in Syrië, Bana-al-Abed. Ze werd door de New York Times de Anna Frank van deze tijd genoemd. Wat is er in de mensheid gevaren dat het bericht vervolgens niet meer wordt vertrouwd, dat er getwijfeld wordt aan de echtheid van haar bestaan?
Wat zijn we met elkaar aan het doen, dat we oorlogsvluchtelingen niet meer serieus nemen. Dat we bij de geboorte van een kind in een gezin onder bijstandsniveau zeggen “eigen schuld, dikke bult” en ons omdraaien en wegkijken.
Een feest van vrede en licht vieren gaat niet samen met cynisme, wantrouwen en distantie. Dat gaat er bij mij niet in.
Ooit zei een coach tegen mij: “Ria, heb vertrouwen, maar bind je kameel vast”. Haar woorden helpen mij, dagen mij uit om in de basis te leven vanuit vertrouwen – met realiteitszin.

Donderdag krijg ik zakken vol met speelgoed. Van een moeder. “Wij hebben genoeg, wil jij het weggeven?” Liefde is er genoeg. Een kwestie van doorgeven, zodat de ander verder kan met zijn leven – of, dat er weer sprake is van opnieuw beginnen. Als vader en moeder.