De twee vrienden kwamen steeds samen. Hun klassieke Saab bracht ze in een uurtje naar Nootdorp. Ze pasten goed bij het thema van de cursus: ‘Eigenwijs’. Vriend.1: ” Ik ben niet gauw te overtuigen.” Vriend.2 liet zich uiterlijk zien als ‘eigen wijs’. Zeer verzorgd gekleed met een prachtige rode tas stapte hij elke avond naar binnen.
In deze groep bleek ‘overgang’ centraal te staan, transitie. Iedere deelnemer liep op zijn eigen wijze tegen grenzen aan. De uitgang werd gezocht; waar was het licht? Het leek een doodlopend pad. Naar binnen komen, maar hoe loop je eruit? Welke keuzes moesten er gemaakt worden?
Voor buitenstaanders ben ik steady. Bewust levend en afwegend volg ik mijn weg. Alsof ik niet van de wijs te brengen ben. Nu liggen mijn hersenspinsels niet direct op straat, maar uiteraard loop ook ik wel eens vast. “Jij???” zei laatst iemand toen ze mijn verhaal hoorde. Ja, ook ik. Door allerlei gedachten aan elkaar te knopen raakte ik een tijdje geleden verward en creëerde ik een toekomst die nog niet bestond. Ik schreef een noodlotscenario uit angst voor wat er mogelijk komen zou. “Ook ik ben een mens,” antwoordde ik gekscherend.
Bij Eigenwijs zag ik mensen tasten. Ze bevroegen elkaar, reageerden sceptisch op wat ze in het begeleidende boek hadden gelezen. Luisterden. Liepen vast in eigen woorden. Sommigen hadden gehoopt kant-en-klare antwoorden te krijgen. Dat ze die bij zichzelf te vinden hadden, dát werd al snel duidelijk. Zelfonderzoek is een boeiend proces. Het is puzzelen, schaken en kunnen leven met vragen. Buitenstaanders krijgen er slechts brokstukjes van mee.
De laatste avond vertelden de deelnemers wat deze reis hun had opgeleverd. Hoe ze hadden gezocht en waar de inzichten waren ontstaan. Hoe ze in eerste instantie geobsedeerd naar hun eigen onderwerp hadden gekeken en door de gesprekken, het lezen, door te filosoferen over verschillende gedachten er los van waren gekomen. Alsof ze met de rug tegen de muur hadden gestaan en zich nu konden omdraaien: dít is leven.
Ik ben elke keer weer geraakt als ik dit soort verhalen hoor. Ik ben getuige van een persoonlijk verhaal waarin brokstukjes op hun plaats zijn gevallen. Verrast luister ik naar wat er allemaal gebeurd is tijdens weken van zelfonderzoek. Ik geniet als ik de diep doorleefde woorden hoor en ik de ogen zie glinsteren. We zijn allemaal doodgewone mensen met doodgewone vragen. Maar dit zijn goddelijke momenten waar ik getuige van mag zijn.
De Saab nam de vrienden weer mee, de nacht in. De koplampen strak afgesteld op de weg. Tot ziens?
Ria Pool Meeuwsen