We stonden samen in de rij met het bioscoopkaartje in de hand. “Weet jij waar de film over gaat?” “Over hoe we met mopperkonten om gaan?” We grijnsden. “Het schijnt een lieve film te zijn en is het is Zweeds.”
Sinds onze zoon een Nederlandse Zweed is hebben producten uit dat land net iets meer aandacht.
We doken de donkere zaal in en kwamen achter elkaar terecht. De film begon. Voor ons ontspon zich een verhaal van een grote man met een klein hart in een gewone buurt. De boze buurman in het kwadraat. Elke afwijking van de afspraak leverde een reprimande op, écht contact werd vermeden.
Behalve op het kerkhof, bij het graf van zijn vrouw. Elke dag een poetsbeurt, verse rozen en een aai over de koude steen.
Ook in de straat kwam meer zachtheid. Een van oorsprong Iraanse vrouw nam daarin het voortouw.
Ove heet de man.
Hartklachten werden hem fataal. “Een groot hart,” zei de specialist bij de eerste opname.
Toen de lichten aangingen boog mijn vriendin naar achteren. “Wat mooi hè, zoveel symboliek.”
“Ook mopperkonten hebben een groot hart.”
30 juli 2016
