Deze periode is een moment van bezinning. Naar binnen keren, stilstaan en overdenken.
Er is veel gebeurd, dit jaar. Mooie momenten, maar ook intens verdrietige. Ik voel me af en toe net een kerstboom, maar dan een met een deken van engelenhaar over zich heen. Zoals ik het ken uit mijn jeugd. Het was een fragiele witte laag die mijn vader helemaal aan het eind van het optuigen over de boom heen spreidde. De vrolijke bonte kleuren van de huisjes, kerstklokjes, grote en kleine ballen en andere versieringen verdwenen bijna onder de witte laag. Het was een dekentje die de boom beschermde. Alleen de piek bleef onbedekt. Fier stak hij boven alles uit alsof hij wilde zeggen: “Mij krijg je er niet onder”.
Ik heb geen zin in een kerstboom. In plaats daarvan heeft mijn lieverd verse bloemen gehaald. Witte amaryllissen met van die grote zwierige groene takken, dat was mijn wens. Toen ik thuiskwam stond het boeket op mij te wachten. De verse amaryllissen staken vier omhoog. De zwierige takken waren echter uitverkocht. In plaats van zwierige takken stond er één grote dennentak, strak en stijf. Er zat geen beweging in. Dat was even slikken, eerlijk is eerlijk.
Inmiddels heb ik hem omarmd, die tak. De enorme groene stevige dennentak met zijn vele kleine takjes staat nu achter de bloemen, alsof hij wil zeggen: “Let maar niet op mij, ik bescherm jullie.” De amaryllissen zwieren alle kanten uit. De bloemen worden groter en voller. De eigenwijs omhoog wijzende staak mét de maagdelijk witte bloemen zijn dit jaar mijn kerstboom. Een heldere glazen ster is de enige versiering. Een cadeautje van mijn zusje, een herinnering aan ons gezin, aan de verbondenheid met elkaar, aan de mensen die er zijn en niet meer zijn.
Het valt niet altijd mee om na een moeilijke periode weer op te staan. Om sterren, hoe klein ook, te kunnen zien. Ik moet dan denken aan de woorden van Hannah Arendt, een na-oorlogse filosoof. Haar filosofie is er een van hoop. In plaats van de dood, zoals veel filosofen voor haar deden, zette zij in haar filosofie de geboorte centraal. Elke dag is een nieuw begin. Je hebt steeds de kans het anders te gaan doen. Ook om ons heen blijft het leven zich vernieuwen. Met elke geboorte komt er iets nieuws en unieks in de wereld. Door wie de nieuwe kleine mensen zijn en wat ze doen, veranderen ze de wereld en veranderen wij mee, omdat we samenleven.
Met haar filosofie van geboortelijkheid heeft Arendt een filosofie van hoop en vernieuwing gebracht. “Dat men vertrouwen heeft in de wereld en dat men hoop mag koesteren voor de wereld is misschien nergens beknopter en mooier uitgedrukt dan in de woorden: ons is een kind geboren.” (Hannah Arendt)
Dit wordt mijn wens voor 2020: voor u en de uwen, jou en de jouwen wens ik hoop. Ik wens u momenten van glans. Om iets van uzelf te laten zien, ook als de deken van verdriet of andere gevoelens groot is. Zodat anderen aangeraakt worden door wie u bent. Een sprankje licht, hoe klein dan ook, betekent zoveel.
Ik wens u dit uit liefde voor de wereld, voor elkaar. Amor Mundi.
Ria Pool Meeuwsen,
zakelijk leider
illustratie: Amor Mundi, Renze Koenes
