De radiostem vroeg de luisteraars om te reageren op het verhaal van Femke Halsema’s zoon. Hij zou volgens de één ongeoorloofde kattenkwaad uitgehaald hebben, volgens de ander was het een misdrijf. “Als je zelf last hebt gehad van de publieke functie van je vader of moeder, wil je dan bellen met 0800…. “ Met mijn oog van nu gericht op het autoverkeer ging mijn blik naar toen. Te klein om erover te bellen, blijkbaar groot genoeg om te herinneren. Voor mij was die publieke functie destijds één van de redenen om te verhuizen.
Ik bereid me voor op de tweedaagse die ik ga begeleiden, waarin mensen zoeken naar zichzelf. ‘Wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik’ zijn de kernvragen die daaronder liggen. Zelfzorg. ‘Het dorp’ van Sonneveld vergezelt me al dagen. Waarom specifiek dat nummer…? Zit het in de combinatie van het lied en mijn gevoel daarbij, een idee over geworteld-zijn?
Thuis liggen de boeken van een groot Italiaans schrijver, Cesar Pavese, voor het grijpen. Tijdens onze vakantie in Piemonte werd het een sport om meer over hem te weten te komen. Zijn citaat uit de etalage vlakbij het Pavese-museum in het dorpje Santo Stefano Belbo zette ons aan het vertalen: “Je hebt een dorp nodig, al was het maar om het plezier van weg te gaan. Een dorp wil zeggen, dat je niet alleen bent. Dat je weet dat er iets van jou is in de mensen, in de planten, in de aarde. Dat er op je wordt gewacht, ook als je er niet bent.”
De ‘last’ van destijds is te klein om er met het radiostation over te bellen. Onze vader was bekend in kerk en verenigingsleven. Er werd over elkaar gesproken, in ons dorp, maar het was eerder het door mijn ouders zelfgebouwde glazen huis dat mij opbrak, dan het mogelijke geroddel over ons gezin. Ik verliet de plek om nog vele malen terug te komen.
Verhalen van mij zijn in dat dorp geboren. De mensen van weleer zijn er niet meer. Zij zijn verleden of leven daarin. Wel aanraakbaar aanwezig zijn de stenen en gebouwen en ook het wandelpaadje waar ik als kleuter met mijn moeder liep, kan ik nog steeds belopen. Er is daar iets van mij, in de aarde, in de planten. Niet om naar terug te keren uit een nostalgisch verlangen. Maar om mijzelf verder in te kleuren. Verhalen uit het verleden horen bij mij. ‘’Als het tuinpad van mijn vader.’’
Ria Pool Meeuwsen
