Het zondagmorgenpatroon is meestal op tijd wakker zijn, rustig ontbijten en de krant lezen. Een beetje mijmeren, opvallende zaken bespreken, vastleggen of doorsturen naar anderen. Een hele gewone ochtend van hele gewone mensen die elkaar al decennialang verstaan.
Afgelopen zondag doorbraken we dit patroon. Uitgenodigd door een aankondiging van De Doelen reden we na tienen naar Rotterdam. Ook de A13 was anders dan anders. Alsof we meer weilanden zagen dan op een doordeweekse dag als we in de stroom worden meegenomen.
‘Wie ben ik?’ was het thema van het concert. Uit de serie Roots. De gastheer had ons geen teksten vooraf gegeven. “Muziek is universeel.”
Een dag eerder appte een jonge Syrische vrouw. We zijn de afgelopen maanden bevriend geraakt. Ik had haar verteld over het Syrische lied dat op 17 maart door een groot koor in Delft gezongen wordt. Het lied doet haar denken aan thuis, toen daar vrede was en het leven goed. Ze voelt verdriet, omdat de huidige situatie anders is. Alsof je Het dorp van Sonneveld zingt in de tweede wereldoorlog.
Als reactie stuurde zij mij een linkje van een ander Syrisch lied. “Het maakt mij rustig en blij.” Er was geen vertaling bij, maar dat vond ik wel zo aardig. Ik gaf mezelf de opdracht: waar zou dit lied over kunnen gaan? Ik appte haar terug:
Als de zon opkomt
en ik op weg ben naar de liefde
zie ik de vrijheid
van een vogel
en de wind in het veld.
Ook als ik weer alleen ben
zal ik altijd genieten
van de vrijheid van de vogel
en de wind in het veld.
Bijzonder om muziek te delen, in het (toen nog) koude kikkerlandje Nederland. Haar Nederlands is na een jaartje aardig goed, mijn Arabisch is geen meter opgeschoten. We delen muziek en vinden elkaar.
Ondertussen is het lente. De zon schijnt en steeds meer vogels fluiten. Volgende week zing ik Arabisch.
Ria Pool Meeuwsen
illustratie: Diana Vermetten
