De wereld om ons heen verandert en onze kijk daarop ook. Dat kan angstig maken. We weten immers niet goed waar we aan toe zijn. We zwerven als een zwerfkei over deze aardbol en voelen nergens rust. Om ons heen is het volop in beweging en ook in ons roert het heftig. We worden ouder, zien niet altijd meer het nut ergens van in, hebben alles al meegemaakt enz. enz. Innerlijke beelden kunnen soms net zo sterk zijn als de beelden op tv of in de krant. Het lijkt alsof we er alleen voor staan.
“We worden (…) gedragen door relaties van zorg en erkenning met anderen. Ook dat is relevant voor onze omgang met de levensfasen: de weerzin tegen ouderdom wordt namelijk regelmatig gevoed door onze angst voor afhankelijkheid.
Die angst is begrijpelijk, en het is essentieel de autonomie van mensen zo lang mogelijk te bewaken. Maar om geen schijnbeeld van vrijheid na te jagen hebben we tegelijk te erkennen dat we als mensen op elkaar zijn aangewezen, en dit blijkt vaak vooral aan het begin en einde van ons leven. Een kind dat ondanks de vermoeidheid per se op eigen benen wil blijven staan, ontkent wat het is: een kind, dat op anderen is aangewezen, en, als het goed is, naar bed wordt gedragen nadat het ergens slapend is neergeploft. Voor zover de weerzin tegen de ouderdom wordt gevoed door het populaire idee dat we ons leven helemaal zelf in de hand (moeten) hebben, ontkennen we op vergelijkbare wijze dat we mensen zijn.”
FilosofieMagazine 02.16, Bas Nabers
Dat we niet alleen op onszelf zijn aangewezen, of het nu gaat over ouder worden, over de onrustige wereld of over het omgaan met veranderende werelden, dit vind ik zo’n troostrijke gedachte. We hoeven het niet alleen te doen en we hebben niet alles in eigen hand. We zijn kwetsbaar en we zijn sterk. Omdat we mens tussen de mensen zijn. We zijn in staat om elkaar op te zoeken, om de dialoog aan te gaan, elkaar te bevragen, voor elkaar te zorgen, elkaar te dragen als het even te zwaar wordt. Als mens worden we elke dag opnieuw geboren en voegen we elke dag een pagina toe aan onze toekomst. Tot de laatste dag.
