Perfectionisme is een loodzwaar schild op de schouder dat je niet vooruit helpt. Je denkt dat het bescherming biedt, maar het tegendeel is waar: het remt af, waardoor het juist minder lukt om je kwaliteiten te laten zien. (…) De kunst is je fouten onder ogen te zien en jezelf niet af te wijzen. Te zeggen: oké, ik heb een keer een ongeluk gehad. Ik ben niet de beste chauffeur, maar ook niet de slechtste. Dat is realistisch.’
‘Er is verschil tussen opbouwende kritiek waarvan je kunt leren en hatelijk commentaar waar je niets aan hebt. Die twee moet je kunnen scheiden. Het is goed om te luisteren naar mensen die zinnige dingen over je zeggen. Maar je moet niet je de mond laten snoeren door kritiek. Iedereen kent het: één keer een snijdende opmerking die je raakt en je durft nooit meer een idee in de vergadering te brengen of een lied te zingen, of iets anders te doen wat misschien eng is. That sucks. Als je je kwetsbaar opstelt, kun je commentaar krijgen, ja, en dat vereist moed. Maar moed is een soort spier. Een kwestie van trainen.’
uit: interview met Volkskrant: Brené Brown over haar boek De moed van imperfectie (dd08.11.13)
De moed om onvolmaakt te zijn.
Het mededogen om eerst voor zichzelf aardig te zijn en dan voor anderen.
De verbinding – om los te laten wie ze dachten te moeten zijn en om te zijn wie ze waren.
Ze omarmden kwetsbaarheid volledig.
