De wielrenster vertelde hoe het gegaan was. Wat ze had meegemaakt en wat ze had gedacht. Het moment zelf, de val, was tot vlak daarvoor uit haar geheugen verdwenen. Ze werd weer ‘wakker’ in het ziekenhuis. Met een zware hersenschudding en gebroken wervels zat ze een beetje beurs voor de NOS-camera in de studio van het Olympisch dorp. Ze vertelde uitgebreid, rationeel en genuanceerd over deze ervaring van vallen en het mislopen van de gouden medaille. Toen er werd gevraagd hoe de andere Nederlandse, die wél de gouden medaille had gewonnen, had gereageerd raakte Annemiek van Vleuten geëmotioneerd. Feiten kon ze nog genuanceerd en met droge ogen vertellen, maar de gedachte aan haar collega, hoe die haar troostte, dát raakte. Anna van der Breggen had direct een audiobericht naar haar gevallen teamgenoot gestuurd om haar gevoelens te delen. “Ik vond dat onwijs lief van haar en dat berichtje ga ik echt bewaren.”
Liefde zorgt af en toe voor
blauw plekken, las ik vlak daarvoor in de krant. Ik maakte er ter plekke van: Leven zorgt af en toe voor blauwe plekken. Maar bij het zien van deze reportage kwam er een gedachte bij. Liefde zorgt ook voor heling om dat woord maar eens te gebruiken. Als we beurs geslagen zijn door het leven, door dikke pech.
