Begrijpelijk dat er onrust ontstaat over de komst van een soms naar verhouding groot aantal vluchtelingen. Samen hebben we ons land leefbaar te houden en dat vraagt afstemming op de plaatselijke situatie. Mooi om te zien dat er mensen voor de camera verschijnen die deze nuance onder woorden kunnen brengen, al zal er altijd discussie blijven wat een juiste afstemming is.
Keer op keer word ik geraakt als in deze discussie oorlogsvluchtelingen worden weggezet als ‘het’. Als niet-mensen, als een ding dat weggesneden moet worden uit onze samenleving. Maar ook in mijn vrijwilligerswerk merk ik dat ik alert moet zijn. Voor je het weet heb je het over cijfers, over anoniemen zonder gezicht of stem.
Onlangs waren Gijs Scholten van Asschat en Pierre Bokma te gast bij DWDD. Shakespeare-liefhebbers als ze zijn acteerden ze samen een gedeelte uit De Koopman van Venetië (1597), waar een jood zichzelf tegenover christenen verdedigt tijdens een rechtszaak.
“Heeft een jood geen ogen? Heeft een jood geen handen, organen, afmetingen, zinnen, affecties, hartstochten? Gevoed door hetzelfde voedsel, gewond door dezelfde wapens, onderhevig aan dezelfde ziektes, genezen door dezelfde behandeling, opgewarmd en afgekoeld door dezelfde zomer en winter, als een christen? Als je ons prikt, bloeden wij dan niet? Als je ons kietelt, lachen wij dan niet? Als je ons vergiftigt, sterven wij dan niet?”
De man doet een beroep op zijn mens-zijn omdat hij zich onmenselijk behandeld voelt.
Begrijpelijk, de onrust. Waar we niet omheen kunnen is, dat de oorlogsvluchtelingen er zijn. Laten we elkaar als mens blijven zien en benaderen.
