‘Hoe is het me je,’ vroeg ik haar per mail. En direct daarna: ‘Wat een rare vraag he, in zo’n periode. Tenminste, ik kan me voorstellen dat het als een rare vraag binnenkomt. Want hoe weet je hoe het met je is als de aarde schudt…’ Een paar maanden geleden overleed haar geliefde onverwachts. Ik wilde contact leggen en zocht naar woorden.
Gisteren sprak ik met een vriendin daarover, over contact leggen in een rouwperiode. Wat zeg je dan en wat niet. We vonden elkaar op een gedeelde allergie: Vreselijk, die goedbedoelde adviezen, de opmerkingen over wat normaal is of uitspraken als ‘Je mag wel huilen, je hoeft niet sterk te zijn.’
Wat zeg je tegen iemand als de aarde schudt…
Wij vonden elkaar ook op onze behoefte. Als mensen luisterden, als we voelden dat ze meeleefden en er verder niets gezegd werd over hoe we moesten rouwen, laat staan de goedbedoelde bemoedigende woorden over de toekomst. We vonden het allebei zo fijn als mensen even stil waren. Als mensen er gewoon zijn, als de aarde schudt…
Op ongemakkelijke, niet alledaagse momenten doen we zo onze best om naar woorden te zoeken – en zo goedbedoeld. De woorden die op zo’n moment binnenkomen, vertelden mijn vriendin en ik elkaar, zijn kleine zinnetjes als ‘ik weet niets te zeggen’ of ‘ik denk aan je’. Omdat de ander niet voelt hoe jij je voelt, als er rouw is, als de aarde even schudt… en je je door deze woorden toch getroost voelt.
