Vier jaar geleden ben ik hier komen wonen. Van een eengezinshuis naar een flat, of eigenlijk een appartement. Van een huis met een grote tuin en veel privacy, naar een appartement op 1-hoog, met nog vijf andere woningen op het portiek. Een van de bewoners van het andere portiek kwam mij gedag zeggen. Het bleek de secretaris te zijn, niet van de bewonerscommissie, maar van de Vereniging van Eigenaren (VvE). Maakt dat wat uit? Ik geloof van niet. Welkom hier in ons complex. Een vriendelijke ontvangst. Dat dacht ik al dat het hier vriendelijk zou zijn, want er stond een eenvoudig steigerhoutenbankzitje met dito zandbak voor op het gras onder het balkon van nr. 7. Bijzonder dat ik voor dit wooncomplex heb gekozen denk ik nog steeds. Dezelfde woningen stonden immers ook even verderop te koop.
Nu vier jaar later voel ik me ingeburgerd in mijn straat. Hoe dat komt? De menselijke maat. Maar vooral door het leven hier in het wooncomplex. Twaalf huishoudens: jonge stellen mét en zonder kinderen, vrijgezellen, vitale senioren, mensen die veel op reis zijn, onderhuurders die gaan en komen, en een hond. Allemaal een eigen verhaal. Flarden krijgen we mee van elkaar. Lief en leed ‘op afstand’. Een ziekenwagen, kinderen die met motor op bezoek komen, verjaardagfeestjes, en hij rechtsboven in dat andere portiek woont er nog maar alleen. Relatie uit. Spreek je elkaar aan? Ga je op kraamvisite? Of op bezoek als je weet dat hij al een half jaar ziek thuis zit?
Ik realiseer me dat er mensen wonen achter die voordeuren, die van tijd tot tijd vast net zo worstelen met het leven als ik. Dat ik af en toe een praatje maak met mijn buurmannen en –vrouwen. Want ik heb er wel minstens elf. En dat die anderen met hun verhaal een beetje zijn gaan leven. En dat die ook wat van mijn verhaal kennen, van die vriendin die haar hond een dag of wat onder komt brengen, van die luidruchtige vrienden die af en toe met hun camper illegaal op het pleintje overnachten, van mijn logees die zich van geen kwaad bewust zo maar de parkeerplekken voor de deur innemen.
Het volgende jonge stel in verwachting koopt het appartement op nr.7. Van dat stel dat met twee kinderen eruit was gegroeid. Het steigerhoutenbankzitje met dito zandbak voor op het gras is inmiddels verwijderd. Dat had dat stel van nr.7 uiteindelijk afgesproken met die andere elf, toen ze dat zo maar zonder toestemming neer hadden gezet, om te spelen met hun kind. Ook overname kon niet. Want afspraak was afspraak. Ik voel me thuis, maar toch niet helemaal.
Dhian Sioe Lie, gast-schrijver
www.ubuntu-atwork.nl
